کد مطلب:53234 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:183
«شما را به تقوای الهی سفارش می كنم و اینكه در طلب دنیا برنیایید گر چه دنیا در طلب شما برآید، و بر آنچه از دنیا محروم ماندید اندوه و حسرت مبرید،و حق بگویید، و برای پاداش (اخروی) كار كنید، و دشمن ظالم و یاور مظلوم باشید.شما دو نفر و همه فرزندان و خانواده ام و هر كس را كه نامه ام به او می رسد سفارش می كنم به تقوای الهی و نظم كارتان و اصلاح میان خودتان، چرا كه از جدتان شنیدم كه می فرمود: «اصلاح میان دو كس از انواع نماز و روزه برتر است.» خدا را خدا را درباره یتیمان در نظر آرید، هر روز به آنان رسیدگی كنید و حتی یك روز دهان آنان را خالی نگذارید و مبادا در حضور شما تباه شوند. خدا را خدا را درباره همسایگان در نظر دارید، كه آنان سخت مورد سفارش پیامبرتان هستند، پیوسته به همسایگان سفارش می كرد تا آنجا كه پنداشتیم آنان را ارث بر خواهد نمود. خدا را خدا را درباره قرآن یاد كنید، مبادا دیگران به عمل به آن بر شما پیشی گیرند. خدا را خدا را درباره نماز یاد كنید، كه آن ستون دین است. خدا را خدا را درباره خانه پروردگارتان یاد كنید، تا زنده هستید آن را خالی (و خلوت) نگذارید؛ كه اگر این خانه متروك بماند دیگر مهلت نخواهید یافت. خدا را خدا را درباره جهاد در راه خدا به مال و جان و زبانتان یاد آرید، و بر شما باد به همبستگی و رسیدگی به یكدیگر، و بپرهیزید از قهر و دشمنی و بریدن از هم امر به معروف و نهی از منكر را رها نكنید كه بدانتان بر شما چیره می شوند، آن گاه دعا می كنید ولی مستجاب نمی گردد. ای فرزندان عبدالمطلب، مبادا شما را چنان بینم كه به بهانه اینكه امیر مؤمنان كشته شد دست به خون مسلمانان بیالایید؛ هش دارید كه به قصاص خون من جز قاتلم را نباید بكشید؛ بنگرید هر گاه كه من از این ضربت او جان سپردم تنها به كیفر این ضربت یك ضربت بر او بزنید و این مرد را مثله نكنید،[1] چرا كه از رسول خدا صلی اللّه علیه و آله و سلم شنیدم كه می فرمود: «از مثله كردن بپرهیزید گرچه سگ هار باشد».[2] . از وصیت دیگر آن حضرت پیش از شهادت و پس از ضربت ابن ملجم ملعون: «وصیت من به شما آن است كه چیزی را با خدا شریك مسازید، و به محمد صلی اللّه علیه و آله و سلم سفارش می كنم كه سنت او را ضایع مگذارید، این دو ستون را به پا دارید، و این دو چراغ را افروخته بدارید، و تا از جاده حق منحرف نشده اید هیچ نكوهشی متوجه شما نیست. من دیشب یار و همدم شما بودم و امروز مایه عبرت شما گشته ام و فردا از شما جدا خواهم شد. خداوند من و شما را بیامرزد. اگر زنده ماندم خودم صاحب اختیار خون خود هستم، و اگر فانی شدم فنا میعادگاه من است، و اگر بخشیدم بخشش مایه تقرب من به خدا و نیكویی برای شماست؛ پس شما هم ببخشید «آیا نمی خواهید كه خدا هم شما را ببخشاید؟»[3] به خدا سوگند هیچ حادثه ای ناگهانی از مرگ به من نرسید كه آن را ناخوش دارم، و نه هیچ وارد شونده ای كه ناپسندش دانم؛ و من تنها مانند جوینده آبی بودم كه به آب رسیده، و طالب چیزی كه بدان دست یافته است؛ «و آنچه نزد خداست برای نیكان بهتر است».[4] . از این كه فرمود: «به خدا سوگند هیچ حادثه ای ناگهانی از مرگ به من نرسید كه... معلوم می شود كه امام علیه السلام پیوسته از روی شوق در انتظار شهادت به سر می برده و می دانسته است كه آنچه پیامبر راستگوی امین صلی اللّه علیه و آله و سلم به او خبر داده ناگزیر فرا خواهد رسید، چنانكه قیامت آمدنی است و شكی در آن نیست و وعده او ترك و تخلف ندارد، و آن حضرت با دلی پر صبر در انتظار آن بود و- بنا به نقل گروهی از دانشمندان مانند ابن عبدالبر و دیگران- می فرمود: «شقی ترین این امت از چه انتظار می برد كه این محاسن را از خون این سر سیراب سازد؟» و بارها می فرمود: «به خدا سوگند كه موی صورتم را از خون بالای آن سیراب خواهد كرد».[5] .
هنگامی كه ابن ملجم- كه خدا لعنتش كند- او را ضربت زد، حضرتش به حسن و حسین علیهماالسلام چنین وصیت فرمود: